Een verhaal over ontwikkelingen.
Over identiteit, geen identiteit, over grenzen en controle, en over verlies van grenzen
Mijn moeder was Nederlandse. Na de oorlog was er in Nederland een groot tekort aan huisvesting en werk. Daarom kwam ze naar België.
Zij moest een werkvergunning aanvragen, voedselbonnen aanvragen, en elke week langsgaan bij de politie ter controle.
Ik heb ook de Nederlandse nationaliteit. Ook al ben ik in België geboren. Ieder nieuw schooljaar moest ik op het gemeentehuis formulieren afhalen om subsidiëring van onderwijs aan te vragen. Toen ik 18 werd, moest ik mijn vingerafdrukken geven. Ik kon niet werken in een OCMW-instelling. Zij gaven de voorkeur aan mensen van de Belgische nationaliteit. Dit is nu totaal veranderd.
Dit verhaal wil laten zien hoe ons concept van grenzen op korte tijd snel kan wijzigen.
Over hoe ik begon te beeldhouwen
Zoveel was mislukt in mijn leven, zoveel begonnen en niet afgemaakt, op zijsporen geraakt. Ik zat met een pijnlijk besef dat niets was zoals ik het wilde. En ik kon niet meer vooruit, ik was alle energie kwijt, alles zat vast. Toen begon ik te beeldhouwen. Traag, werkend met de klei kwam heel mijn leven daarin samen. Alles wat ik ooit gedacht, gevoeld en ervaren had kreeg een betekenis, een plaats. Het beeldhouwen was een geschenk. Om steeds te beschermen en te koesteren, om een weg naar buiten te laten vinden.
Waar gaat mijn kunst naartoe
Het beeldhouwen bracht me over mijn persoonlijke grenzen. Het is een ontdekkingstocht geworden doorheen andere culturen en tijden. Beeldhouwer, priester, sjamaan, tovenaar, kunstenaar. Ik wil beelden laten ontstaan die een beleving induceren om licht te brengen in onbekende gebieden. Een levend maken en een levend houden van betekenissen. Als een levensbestemming, een zingeving, een ontdekking. Beelden als begeleiders van bewustwording, van veranderingsprocessen, en dragers van kracht en inzicht.
Over identiteit, geen identiteit, over grenzen en controle, en over verlies van grenzen
Mijn moeder was Nederlandse. Na de oorlog was er in Nederland een groot tekort aan huisvesting en werk. Daarom kwam ze naar België.
Zij moest een werkvergunning aanvragen, voedselbonnen aanvragen, en elke week langsgaan bij de politie ter controle.
Ik heb ook de Nederlandse nationaliteit. Ook al ben ik in België geboren. Ieder nieuw schooljaar moest ik op het gemeentehuis formulieren afhalen om subsidiëring van onderwijs aan te vragen. Toen ik 18 werd, moest ik mijn vingerafdrukken geven. Ik kon niet werken in een OCMW-instelling. Zij gaven de voorkeur aan mensen van de Belgische nationaliteit. Dit is nu totaal veranderd.
Dit verhaal wil laten zien hoe ons concept van grenzen op korte tijd snel kan wijzigen.
Over hoe ik begon te beeldhouwen
Zoveel was mislukt in mijn leven, zoveel begonnen en niet afgemaakt, op zijsporen geraakt. Ik zat met een pijnlijk besef dat niets was zoals ik het wilde. En ik kon niet meer vooruit, ik was alle energie kwijt, alles zat vast. Toen begon ik te beeldhouwen. Traag, werkend met de klei kwam heel mijn leven daarin samen. Alles wat ik ooit gedacht, gevoeld en ervaren had kreeg een betekenis, een plaats. Het beeldhouwen was een geschenk. Om steeds te beschermen en te koesteren, om een weg naar buiten te laten vinden.
Waar gaat mijn kunst naartoe
Het beeldhouwen bracht me over mijn persoonlijke grenzen. Het is een ontdekkingstocht geworden doorheen andere culturen en tijden. Beeldhouwer, priester, sjamaan, tovenaar, kunstenaar. Ik wil beelden laten ontstaan die een beleving induceren om licht te brengen in onbekende gebieden. Een levend maken en een levend houden van betekenissen. Als een levensbestemming, een zingeving, een ontdekking. Beelden als begeleiders van bewustwording, van veranderingsprocessen, en dragers van kracht en inzicht.
